Porównanie rozwiązań technologicznych EBS vs Fusion

Łukasz Dragan

W niniejszym artykule postaramy się przybliżyć różnice technologiczne produktów Oracle EBS vs Oracle Fusion.

Architektura aplikacji

Oracle eBS – On-Premise

W przypadku aplikacji Oracle eBS wszystkie czynności administracyjne są wykonywane przez lokalnych administratorów, którzy posiadają dużą wiedzę techniczną na temat aplikacji. Administratorzy w pełni kontrolują i wybierają zestaw poprawek do instalacji. W zależności od polityki instalacji poprawek, aplikacja a nawet poszczególne moduły mogą posiadać różny poziom aktualizacji.
Aplikacja Oracle eBS instalowana jest na infrastrukturze dostępnej w ramach organizacji. Oznacza to, że administratorzy odpowiedzialni są za pełen stos technologiczny takiej instalacji. Poczynając od dysków, elementów sieciowych jak i system operacyjny serwera. Warto tutaj zaznaczyć, że aplikacja może zostać także zainstalowana na wirtualnej maszynie udostępnionej jako usługa IAAS w Chmurze Oracle.

Oracle Fusion – Cloud

Oracle Fusion udostępniany jest jako usługa. Oznacza to, że administratorzy aplikacji zlecają wykonanie czynności administracyjnych dostawcy usługi. Administratorzy aplikacji skupiają się na wysokopoziomowych czynnościach mających na celu zapewnienie ciągłości działania. Aktualizacja aplikacji odbywa się w cyklach kwartalnych. Powoduje to, że aplikacja zawsze jest aktualna a możliwość odroczenia instalacji aktualizacji jest ograniczona. Dlatego też, planując wdrożenie rozwiązania w Cloud konieczna jest świadomość klienta, że będzie zmuszony do dostosowania się do planowanych przez producenta oprogramowania upgrade aplikacji, w szczególności w zakresie przeprowadzania testów po wykonanych upgradach.
Aplikacja Oracle Fusion funkcjonuje na infrastrukturze dostawcy oprogramowania Oracle. Oznacza to, że organizacja nie posiada pełnego dostępu do infrastruktury technicznej, na której uruchomiona jest aplikacja. W tym modelu za zarządzanie poszczególnymi elementami architektury aplikacji odpowiada dostawca usługi.
Na poniższym rysunku przedstawiono porównanie podziału odpowiedzialności za elementy infrastruktury.

Integracja i rozszerzenia

Oracle eBS – on-premise

W aplikacji Oracle eBS programista posiada pełen dostęp do bazy danych, w której tworzy obiekty bazodanowe takie jak tabele, widoki, pakiety realizujące poszczególne funkcje rozszerzeń.
W przypadku aplikacji Oracle eBS wszelkie zmiany wykonuje się bezpośrednio na bazie danych aplikacji. Programiści korzystają z dostępnych API pisząc własne rozszerzenia. Programista ma możliwość także stworzenia własnych narzędzi, służących do zarządzania danymi. W aplikacji istnieje także mechanizm otwartych interfejsów, który programista musi zasilić je we własnym zakresie.
Aplikacja Oracle eBS pozwala na tworzenie nowych ekranów z użyciem takich rozwiązań jak Oracle Forms, czy framework OAF – do budowania elementów WEB aplikacji. Rozszerzenia budowane dla aplikacji Oracle eBS wykonywane są na tej samej bazie danych co aplikacja. Dzięki takiemu podejściu możliwa jest szybka i łatwa integracja i synchronizacja danych pomiędzy elementami standardowymi aplikacji a rozszerzeniem.
W aplikacji Oracle eBS możliwe jest również wykonanie niektórych modyfikacji działania interfejsu użytkownika dzięki funkcji personalizacji w aplikacji Oracle eBS.

Oracle Fusion – Cloud

Aplikacja Oracle Fusion umożliwia dostęp do aplikacji za pomocą szeregu mechanizmów integracyjnych służących zarówno do pobierania danych jak i manipulowania tymi danymi. Programista ani administrator nie mają dostępu do bazy danych, co powoduje iż należy zastosować inne mechanizmy integracji oraz budowy rozszerzeń niż w przypadku aplikacji Oracle eBS.
Do budowania rozszerzeń oraz interfejsów w aplikacji Fusion wykorzystuje się następujące metody integracji
Usługi REST – aplikacja została wyposażona w szereg usług typu REST pozwalających na ładowanie, aktualizację i pobieranie danych. W niektórych przypadkach możliwe jest także usunięcie danych.
Usługi SOAP – aplikacja została wyposażona w szereg usług typu SOAP, które pozwalają na ładowanie, aktualizację i pobieranie danych.
FBDI – jest to metoda importowania danych do systemu ERPC za pomocą plików CSV. Metoda ta wykorzystana jest do ładowania dużych wolumenów danych. Pliki w pierwszej kolejności umieszczane są na serwerze plików – UCM a następnie ładowane są do tabel otwartego interfejsu, skąd są zaczytywane do modułu.
Cloud Connector – jest to narzędzie pozwalające na eksport dużych wolumenów danych na serwer plików – UCM.
Korzystając z powyższych narzędzi możliwe jest stworzenie bezpośredniej integracji z systemami zewnętrznymi. W metodyce wdrożeń zazwyczaj stosuje się warstwę pośrednią – platformę integracyjną, która odpowiada za wymianę komunikatów oraz zarządza poszczególnymi elementami procesu wymiany danych.

Poniższy diagram przedstawia schemat integracji w przypadku aplikacji Fusion.

Aplikacja Oracle Fusion pozwala na modyfikację interfejsu użytkownika poprzez funkcjonalność Page Composera a także Application Composera. Dzięki temu możliwe jest wykonanie niektórych modyfikacji działania interfejsu użytkownika. Odpowiednikiem tej funkcji jest możliwość personalizacji w aplikacji Oracle eBS
W przypadku konieczności zbudowania nowego ekranu aplikacji w aplikacji Oracle Fusion należy wykorzystać osobną usługę. Do tego celu można wykorzystać platformę PAAS w postaci usługi bazy danych z APEX albo inną usługę, która pozwoli na stworzenie odpowiedniego interfejsu. W pewnym zakresie możliwe jest wykorzystanie także własnych rozwiązać, w tym w modelu on-premise. W każdym z powyższych przypadków konieczna jest integracja aplikacji, ponieważ z technicznego punktu widzenia jest to inna usługa, znajdująca się na innej maszynie. Integrację taką przeprowadza się za pomocą standardowych elementów, przedstawionych powyżej.

Licencje on-premise v. subskrypcje w Cloud

W przypadku licencji zakupionych w modelu on-premise klient jest uprawniony do korzystania z aplikacji nawet w przypadku, kiedy zaprzestanie opłacać usługę asysty technicznej (ATiK) do producenta oprogramowania Oracle. Jeżeli klient nie będzie uiszczać opłat ATiK to utraci on tylko i wyłącznie możliwość korzystania ze wsparcia technicznego producenta czyli nie może pobierać żadnych poprawek oraz upgrade aplikacji.
W przypadku wykupionej subskrypcji, czyli dostępu do aplikacji w model Cloud klient uzyskuje dostęp do aplikacji tylko i wyłącznie wtedy, kiedy uiszcza opłaty subskrypcyjne.
Niniejsza różnica ma najistotniejsze znaczenie w przypadku, kiedy klient chciałby zaprzestać używać produkcyjnie aplikację. W przypadku aplikacji w Cloud pomimo tego, że aplikacja nie będzie używana produkcyjnie przez klienta, to będzie on zobowiązany uiszczać opłaty w celu posiadania dostępu do aplikacji tylko i wyłącznie w trybie do odczytu.